Historia windsurfingu

Za twórców windsurfingu uważa się dwóch Kalifornijczyków: żeglarza i konstruktora lotniczego Jima Drake’a oraz surfera i matematyka Hoyla Schweitzera. To oni przewodzili grupie przyjaciół z Los Angeles, która pod koniec lat sześćdziesiątych stworzyła deskę windsurfingową. Konstruktorzy wykorzystali przy tym komputerowe metody projektowania. Po przeprowadzeniu wielu prób na wodzie, otrzymali ostateczny kształt żagla, masztu, bomu i deski oraz opracowali sposoby łączenia ze sobą poszczególnych elementów.

Nasza przygoda z windsurfingiem zaczęła się już na początku lat dziewięćdziesiątych.

Miało to miejsce w małej miejscowości Dębki gdzie w 1991 roku czyli 21 la temu Powstała jedna z pierwszych szkółek windsurfingowych w Polsce. Szefem i właścicielem szkoły był wtedy Piotr Puzynowski (Puzon), prekursor funboarda w Polsce:
– trzykrotny Mistrz Polski Juniorów w klasie 420 i 470,
– siedmiokrotny z rzędu Mistrz Polski w Funboardzie-windsurfingu,
– Mistrz Europy, dwukrotny Vice Mistrz Świata w windsurfingu,
– Mistrz Polski powyżej 35 lat w slalomie na nartach wodnych, aktualny rekordzista Polski w slalomie powyżej 35 lat.

Dziś Piotr Puzynowski prowadzi firmę SURF SEVEN, na której stronę zapraszamy: www.surf7.pl

My, w których Puzon już 21 lat temu zaszczepił pasję do windsurfingu przekazujemy ją dalej starając się by każdy z naszych klientów nie tylko nauczył się pływać na desce ale też pokochał to i świetnie się bawił.

Dębki z niepowtarzalnym nastrojem lat 80 i 90 na zawsze pozostaną w naszej pamięci jako niesamowity spot ( otwarte morze i jedna z najlepszych i najdłuższych fal w Polsce)

Nasza szkoła kite i windsurfingu znajduje się jednak na Półwyspie Helskim na Campingu Polaris gdyż jest to szczególne miejsce do nauki i uprawiania windsurfingu. Łatwość szkolenia i pływania dzięki płaskiej i stosunkowo płytkiej wodzie to argument za nie do przebicia.

Warto pamiętać, że trudno jednoznacznie wskazać kto był wynalazcą windsurfingu. W różnych częściach świata, nie związani ze sobą, konstruktorzy, już wcześniej pracowali nad połączeniem deski surfingowej z żaglem. W 1965 roku magazyn Popular Mechanics opublikował artykuł Newmana Darby’ego, w którym opisano konstrukcję przypominającą deskę surfingową, zaopatrzoną w kwadratowy żagiel. W Wielkiej Brytanii deskę z żaglem, już pod koniec lat pięćdziesiątych, łączył Peter Chilvers, a w Australii jeszcze wcześniej zajmował się tym nastolatek Richard Eastaugh.

Jednak to Jim Drake i Hoyle Schweitzer są autorami określenia „windsurfer”, które zostało opatentowane w USA w 1973 roku. Na tym skończyła się wspólna przygoda obu konstruktorów. Drake jako naukowiec nie chciał zajmować się zawodowo handlem, więc odsprzedał wszelkie prawa do patentu Schweitzerowi. Ten w założonej w 1968 roku firmie Windsurfing International produkował, promował i udzielał patentu na deski windsurfingowe. Hoyle Schweitzer w dużej mierze odpowiada za rozpropagowanie sportu na świecie. Paradoksalnie, zamiast w Stanach Zjednoczonych, największą popularność windsurfing zyskał w Europie Zachodniej. Kiedy nowy sport stawał się modny, inni konstruktorzy postanowili produkować deski odwołując się do wcześniejszych konstrukcji. Patent Schweitzera wygasł w 1987 roku.

Boom windsurfingu w latach osiemdziesiątych sprawił, że sport ten awansował do kategorii dyscyplin olimpijskich. Stało się to w roku 1984. W połowie lat dziewięćdziesiątych popularność windsurfingu zmniejszyła się. Nastąpił jednak rozwój sprzętu, który stawał się coraz bardziej wyspecjalizowany.